Bevallingsverhaal

Eindelijk heb ik eens de tijd gevonden om mijn Bevallingsverhaal neer te schrijven!
Een dikke maand geleden, eind februari werd ik opgenomen omdat mijn slijm prop er stilaan begon uit te komen wat erop kon wijzen dat de bevalling zou naderen. Ik mocht in het plaatselijke ziekenhuis blijven voor een periode van 6 weken. Niet evident met thuis nog een kleintje in huis. Ik werd regelmatig aan de monitor gelegd en daaruit bleek dat ik heel frequent weeën had al voelde in dit zelf niet zo want dat gevoel had ik al weken. In overleg met de gynaecoloog werden de weeën remmers opgestart. Voor alle zekerheid kreeg ik ook al de eerste longrijpingsspuit maar hier kreeg ik dus weer weeën van volgens de monitor.
Als zou blijken dat de bevallin zou naderen wou ik naar een universitair ziekenhuis overgebracht worden omdat ik nog maar 29 weken ver was en ze de kindjes in het plaatselijk ziekenhuis dan niet kunnen verzorgen. De weeën remmer deed zijn werk en alles werd rustig.
De hele dag bijna geen last toch niet dat ik zelf kon voelen.
Tegen de late avond kreeg opeens steken maar niet het gevoel dat ik weeën had. Vroedvrouw van de nacht vertrouwde het niet en legde me toch weer aan de monitor waaruit bleek dat ik heel frequent weeën had. Ze belde de gynaecoloog en ik kreeg toch nog een extra weeën remmer. Vroedvrouw vroeg naar de bevalling van mijn oudste en ik legde haar uit dat ik toen ook geen last had van de weeën en met 5 cm binnen ging zonder iets te voelen. Dit maakte haar erg ongerust want ze zei:' misschien ben je nu ook in arbeid aan het gaan zo der dat je het weet omdat je waarschijnlijk een hoge pijngrens hebt, je hebt toch heel frequent weeën.' ze zei dat ik voor het minste moest bellen en ik ging slapen want ondertussen was het al midden in de nact. Ik leg me neer en nog geen 5 min later brak mijn water. Ik bel onmiddellijke en krijg de bibber op mijn lijf. Met spoed komt de vroedvrouw en ze bet meteen de gynaecoloog en brengt me naar de verloskamer en zegt me mijn man te bellen.
Helemaal van de kaart bel ik mijn man die nog in diepe slaap is en niet meteen beseft wat er aan de hand is. Hij geraakt in paniek. Ik bel ondertussen een babysit voor onze oudste.
Het is duidelijk ik kan niet hier blijven en zal met de ambulance naar het universitair ziekenhuis gebracht worden en krijg nog snel de tweede longrijpingsspuit. Mijn water blijft lopen, de gynnaecoloog controleert via de echo en alles is nog in orde. Hij stelt me gerust en geeft aan dat ze met weeën remmers de bevalling nog tot week 34 kunnen uitstellen. Ik ben er op dat moment gerust in en denk de maand april nog te halen. De ambulanciers zijn klaar om te vertrekken en vragen aan de gynaecoloog of hij de bevallings kit bij heeft. Ik denk bij mezelf, ik ga heus ng niet bevallen hoor en zeker niet in de ambulance. Mijn man volgt met de wagen en weg zijn we.
Aangekomen in het universitair ziekenhuis controleren ze nogmaals alles via echo en monitor. Opeens zien zij ook weer dat ik frequent weeën heb maar zelf merk ik er weer niets van. Ze willen me niet vaginaal onderzoeken omdat dit de bevalling kan opwekken omdat mijn water al gebroken is. Tot ik even later ineens pers weeën begin te krijgen, ik heb het gevoel grote wc te doen. Ook hier vragen ze achter de bevalling van mijn oudste en ook hier zijn ze er niet gerust in. Ze beslissen om me vaginaal te onderzoeken en het is nog maar 1 cm. Als het hier bij blijft geen probleem maar het mag niet meer worden. Ondertussen voel ik de weeën en puf ik ze toch weg zonder er echt last van te hebben. Een kwartier later heb ik ineens 5 cm en is de bevalling niet meer te stoppen. Ze bellen de arts en ik zal met spoed een keizersnede ondergaan. Op dat moment ben ik in tranen uit gebarst. Mijn kindjes gaan nu geboren worden. Ik ben er emotioneel niet klaar voor en zo bang want ze zij. Nog maar 29 weken. Gaan ze gezond zijn, gaat alles ontwikkeld zijn. Ik ben bang. Ik denk opeens terug aan de laser operatie van mijn moederkoek. Ook toen ging alles zo snel en moest ik alles ondergaan.
Mijn mag zit langs me langs de keizersnede. Ik krijg de verdoving en iets erna beginnen ze eraan, ik voel het getrek in mijn buik en ben zo bang dat mijn kindjes het niet redden. Daar Is de eerste en hij werd meteen weg gebracht, even later de tweede. Ik hoor niets, zie niets en ben zo bang dat er iets mis is. Ondertussen moet de moederkoek er nog uit en lig ik verder te wachten. Dan komen ze mijn man halen en de kindjes stellen het goed. Beide wegen ze rond de 1400gr. Ik zie ze even in de couveuse en dan worden ze naar de neonatale gebracht!

Het vervolg schrijf ik snel. Ben nu in het ziekenhuis aan gekomen dus dat is voor de volgende rit!